Mijn gehele werkzame carrière heb ik er last van gehad: mensen die moeite hadden met mijn “slim-zijn”, vooral in de logistieke mannenwereld waarin ik mij bevond.
Er wordt gezegd dat vrouwen konkelen, maar vlak de mannen alsjeblieft niet uit! (Kunnen we daar niet een apart woord voor verzinnen?) En waren er soms niet de mannen, dan waren er wel benijdende vrouwen die het voor mij lastig maakten om geaccepteerd te worden.
Al vanaf mijn allereerste stappen in de werkende wereld – ik was 19 – ben ik gestereotypeerd, tegengewerkt en zelfs gesaboteerd.
Nu wil ik zeker niet alle mannen over één kam scheren, maar ik had schijnbaar met mijn “keuze” voor de logistieke wereld wel een concentratie gevonden van “mannelijke” mannen die zich nogal snel bedreigd voelden door een ‘jonge, blonde, rondborstige maar stiekem toch óók slimme vrouw’. Ik noemde die wereld grappend “de haaientank”, maar ik was wel degene die steeds werd opgegeten…
Er was zelfs één bedrijf waar ik binnen een afzienbare tijd alweer werd weggebonjourd omdat ik de verkoopmanager op kostbare fouten had gewezen, kritiek had op het product, en omdat ze gewoon niet konden geloven dat ik me de werkwijzen en systemen al zó snel had eigengemaakt. Dit nadat ze eerst door middel van intimidatie geprobeerd hadden om me in het gareel te krijgen.
Uiteindelijk heb ik door al het bovenstaande, in combinatie met mijn bewijsdrang, een burn-out opgelopen met blijvende schade. Mijn sterke rechtvaardigheidsgevoel en hoge sensitiviteit hebben daar ook zeker een aandeel in gehad.
Daarna heb ik een overstap gemaakt naar een totaal andere bedrijfstak, de sociale, waar ik wèl gezien en gewaardeerd werd, maar daar moest ik bijna dagelijks één-op-één mensen ontvangen, wat erg veel van mijn energie vergde. Daarbij vond ik in het werk ook niet de dynamiek en de uitdaging die ik gewend was en die ik leuk vond van de logistiek.
Er zijn in mijn werkzame leven eigenlijk maar twee mensen – waarschijnlijk zelf ook hoogbegaafd – geweest die echt in mij geloofden, mijn potentie zagen en me een kans gaven, waar ik ze tot op de dag van vandaag erg dankbaar voor ben!
Maar dan komt het volgende probleem, waar vermoed ik meer hoogbegaafden last van hebben, namelijk: de “doorsnee werkgever” ziet graag dat je gedurende je loopbaan tot dan toe in hetzelfde vakgebied bent gebleven, want anders kunnen ze je “niet plaatsen”. Die zien niet (in) dat iemand wel eens op meerdere (vak)gebieden succesvol zou kunnen zijn. Ook wordt er door hen graag naar “papiertjes” gekeken: heb je geen diploma van een “hogere school”, dan zal je het “hogere” werk niet kunnen doen…
De onwetendheid rondom hoogbegaafdheid is helaas nog steeds groot. En ik kan je verzekeren dat bedrijven daardoor een boel zeer waardevolle werknemers mislopen! Een aantal vertrekt naar het buitenland, een flink aantal werkt uiteindelijk liever met hun creatieve handen, mede door hun sensitiviteit, en het merendeel zal voor zichzelf beginnen, mede door hun autonomie.
Voor een land dat zo prat gaat op kennis, vooruitstrevendheid en gelijke kansen, is het triest dat de talenten van hoogbegaafden nog steeds niet echt gezien en benut worden…
