We leven. Confetti! We ervaren dat leven ieder op een eigen, unieke, universele manier. We ontmoeten elkaar op een moment in time and space waarop we een indruk krijgen van de staat van de ander en die van onszelf.
Vanuit de persoon bezien, is er geen ultieme positie van waaruit we geen verschillen meer ervaren. Na elke groei verandert onze referentie-omgeving en roert zich daar de pijn en de mogelijkheid om los(ser) te zijn van die pijn. Het is de kunst om liefde te kunnen voelen in al. Om open te zijn, te blijven, om openheid te zijn. Oog te hebben voor de context van dat moment, die ontmoeting, de woorden.
Wijsheid straalt door in het besef van de aanwezigheid van meerdere dimensies, van diepte, ook daar waar die niet worden herkend of verwoord. Wijsheid straft niet af, wijsheid blijft open en ziet een onwijze leemte als een kans. Een kans op verruiming en vermenigvuldiging. Een ruimte om naartoe te vloeien zonder dat er iets wordt overheerst.
Wijsheid sijpelt, doordringt, verzengt op allesziende wijze. En stopt waar dat wijsheid is. Punt ;-).
