Hoogbegaafd dus. Alle stukjes vallen meteen op hun plek. Mijn enorm sterke wil die ik al van jongs af aan heb, de ingewikkelde zaken die ik me al afvroeg toen ik amper zes jaar oud was (mama, hoe bestrijd je armoede?) en het vele onderzoeken. Echter ook verveling in de klas, onderpresteren, faalangst en extreem perfectionistisch zijn. Een probleemkind vond men mij, een betweter met een grote mond.
De oorzaak werd overal gezocht. De dood van m’n vader als ik dan weer eens lastig was in de klas, het hebben van geen inzicht toen ik rekensommetjes op m’n eigen manier uitrekende en zelfs m’n rijke fantasieleven werd gezien als liegen. Waarom snapte niemand mij? Een pienter kind was ik wel, dat zagen mijn school en de psychologen nog wel in, maar verder werd er niet gekeken.
Lang was ik overtuigd dat het allemaal aan mij lag. Een dombo vond ik mezelf, een sociaal onhandige sufferd. Waarom kon ik gewoon niet normaal zijn zoals anderen? Waarom was ik steeds het buitenbeentje? Op mijn vijftiende liep ik dan ook compleet vast. School lukte niet en van m’n emotionele toestand snapte ik niks. Psychologen dachten het allemaal zo goed te weten, maar ik was het nooit met ze eens. De meeste sessies eindigden dan ook in extreme boosheid van mijn kant.
Resoluut heb ik op een dag besloten om mezelf te veranderen. Ik wilde populair zijn, sociaal vaardig en vooral niet meer als nerd gezien worden. Achteraf gezien is dat het moment geweest dat ik alle uitdagingen uit de weg ging en de clown ging uithangen. Liever zo dan dat ik weer teleurgesteld was als iets niet lukte, toch? Liever zo dan gekwetst te worden door de medemens, toch? Elf jaar heb ik me anders voorgedaan dan ik was. Elf jaar heb ik gedaan alsof ik graag onder mensen was, school me totaal niet interesseerde en het minimale uit jezelf halen stoer was.
Totdat ik vorig jaar ineens behoefte had aan m’n authentieke zelf. Ik verlangde naar de Stephany die veel wist en van leren hield, de Stephany die zaken onderzocht en veel las, de Stephany die graag op zichzelf was en zich bezighield met ander soort aangelegenheden dan het dagelijks leven en concrete zaken. De “diagnose” hoogbegaafdheid kwam een paar maanden later.
Stap voor stap ontdek ik nu m’n nieuwe identiteit. Het ontkennen maakt langzaamaan plaats voor acceptatie, het dom voelen voor zelfvertrouwen in m’n kunnen. Oude karaktertrekjes keren langzaam terug. Ik mag weer mezelf zijn van mezelf. Wat een bevrijding.
Mooi en heel herkenbaar, waarom snapte niemand mij. Hier snappen we jou.