Vandaag was in het nieuws dat psychiaters moeite hebben met het herkennen van zwakbegaafden. Waardoor behandelingen niet altijd goed worden ingezet. Ik ben van mening dat hoogbegaafdheid net zo goed slecht wordt herkend.
Vandaag nog sprak ik een HR professional. Ik gaf aan dat ik in gesprek ben met ‘Kees’. Ik vermoedde dat hij hoogbegaafd is maar dat zelf nooit gezien heeft. Ik heb inmiddels meerdere gesprekken met hem gevoerd en daarin vielen (vrijwel direct!) vele puzzelstukken op hun plek. Hij gaf aan nog nooit iemand te zijn tegengekomen die hem zo snel zo goed begreep. We zijn een pad ingeslagen waarvan hij het gevoel heeft nu echt naar oplossingen te werken. Ik zie hem letterlijk beter in zijn vel komen.
Ik heb ‘Kees’ bedankt voor het compliment. En dacht tegelijk: wat zonde! Kees is al een eindje in zijn carrière. Is tegen van alles aangelopen, heeft van alles geprobeerd, verwerkte niet uitgekomen verwachtingen van hemzelf en van zijn omgeving. Ik ben ervan overtuigd dat hij zijn plek eerder en op een prettiger manier had gevonden als zijn hoogbegaafdheid eerder (h)erkend was.
De reactie van de HR professional was dat hij zich moeilijk kon voorstellen dat de huidige problemen – o.a. perfectionisme, laag zelfbeeld, alles interessant vinden en uit willen zoeken – een direct gevolg zijn van zijn hoogbegaafdheid. En dat het wellicht verstandig is om eerst eens aan bijvoorbeeld dat zelfbeeld te gaan werken. En dan zitten we dus blijkbaar op hetzelfde pad als de psychiaters bij zwakbegaafden: mismatch.
De reactie van de HR professional begrijp ik op zich nog wel: als je niks van hoogbegaafdheid weet, zul je oplossingen daar ook niet gaan zoeken. En daar word ik nou net energiek van: ik wil zo veel mensen zo veel meer kennis laten maken met hoogbegaafdheid. Want dat is echt niet alleen ‘een beetje slim zijn’!
Met meer (h)erkenning voor en van hoogbegaafdheid zouden veel mensen beter op hun plek zitten en zouden organisaties de kwaliteiten van mensen als ‘Kees’ écht gaan gebruiken.
