Ja, mijn weg kent genoeg kuilen en obstakels. Die van de meeste mensen wel, laten we eerlijk zijn.
De een kan meer aan dan de ander, naar het veelal schijnt. Maar te veel, ècht te veel is een gedachtegoed, stapje voor stapje doorgaan een levenswijze. Of een wijze levensles?
Deze kreeg ik van een wijze oudere dame:
Wees zoals het riet dat buigt, want de boom kan breken in een storm.
Zij had dit gezegde niet zelf bedacht, het is een heel oud gezegde. Zo oud dat niemand weet van wie precies, of zelfs uit welk land het van origine is.
Maar het is waar: als ik buig, leer ik van elk obstakel op mijn pad iets nieuws, kan ik het positieve uit ervaringen halen en breek ik niet.
Hoe meer je mee hebt gemaakt en deze les begrijpt: hoe makkelijker je over kleine obstakels heen zult stappen.
Mij is niet snel iets te veel, dat komt mede doordat ik mijn grenzen ken: kom niet aan de wortels van mijn bestaan, want dàn, ja dan haak ik af.
Als het voor anderen te veel is, stel ik mijzelf voor de empathische keuze: is dit te veel, kunnen ze het wel zelf, of zal en kan ik helpen. Want een samenleving zijn we samen, maar te veel verlangen is een vorm van jezelf niet onderkennen.
Vrij simpel eigenlijk.
