Zij is een meisje van diepte
Ze eet prikkels, proeft fijnzinnig en herkauwt
waar ze van houdt
Als je haar met jóuw prikkels volstouwt
wordt ze moe, trekt ze zich terug, zie je ziekte
Zij is een meisje van lange, stille blikken
die zich op het meest onrustige kindje richten
Als je haar met moeten aanjaagt
is zij diegene die intens vertraagt
Ze is een meisje van rietstengels in haar gezicht,
schootzitten tot zitplek aan toe
en aubergine als mooie kleurnuance
Met een onbekende op straat zal ze gul sjansen
maar laat haar niet te lang op een oneigenlijk ritme dansen
Zij is een meisje van diepte
Onthoudt afspraken, ongewoon lange zinnen,
onaangekondigde, onoverzichtelijke veranderingen
in een omgeving die haar niet spiegelt?
Duurt het allemaal wat langer, ze is zich op de complexiteit
aan het bezinnen
Zij is een meisje dat snel gaat
maar niet omdat dat mooi op haar peuter-CV staat
Haar tempo, door emotionele natuurwetten bepaald
Auto… Mama!… nomie… dát is waar ze goed op vaart
Zij is een meisje van diepte
‘Nog dieper dan diep dan het diepst van de zee’*
Met haar betrokkenheid
telt ze empathisch voor méér dan twee
Kenmerken van begaafdheid worden minder vaak bij jonge meiden herkend. Bovenstaand gedicht schreef ik binnen de training Hoogbegaafd in ontwikkeling: coaching van creatieve hoogbewuste kinderen, jongeren en jongvolwassenen met een sterk ontwikkelingspotentieel die tijdelijk (dreigen) vast (te) lopen in een reguliere setting.
Inspiratie is onze lieve dochter van twee en mijn eigen opgroeien op school. Het herkennen van kenmerken van begaafdheid kan eraan bijdragen jonge kinderen zó te benaderen dat ze bijvoorbeeld meer uit hun schulp kruipen en meer plezier en verbinding ervaren, verlevendigende uitdaging krijgen en bewust in contact worden gebracht met kinderen aan wie ze zich kunnen spiegelen. Nu, dankzij de training en het bijzondere proces dat ouderschap heet, durf ik nog wat opener terug te kijken naar verleden ervaring, de terugkerende buikpijn en het zoeken naar voldoende beleefruimte om in sociale verbinding mijn voelende zelf te zijn. Door de reflectie zie ik het ‘eigene’ van onze dochter scherper en herken ik creatieve mogelijkheden om haar passende ontwikkelruimte te bieden.
*Deze zin komt uit: ‘Was de aarde vroeger plat?’ van Bette Westera, een van de favoriete voorleesboeken bij ons thuis.
