Een cliënte beschreef in een lange mail met welke situaties op haar werk ze moeite had, waar die moeite uit bestond, welke van haar karaktertrekken hierop van invloed waren, hoe ze momenteel omgaat met die situaties en hoe ze ermee om zou wíllen gaan.
In een eerste schriftelijke reactie antwoordde ik:
“Heel inzichtelijk dat je dit zo uitgebreid weergeeft. Je verhaal is voor mij persoonlijk invoelbaar en begrijpelijk, ik kan me goed voorstellen hoe dergelijke ‘op zich onschuldige situaties’ intense gevoelens van boosheid, onmacht en niet-gezien voelen losmaken. In je weergave lees ik je grote vermogen tot het leggen van verbanden, het overzien van situaties door de tijd heen, je vermogen tot precieze verwoording en structurering, je actiegerichtheid, je hoge (voor jou ‘normale’) kwaliteitsstandaarden en ‘vanzelfsprekende’ leerhouding, je autonomie, eerlijkheid, gevoel van rechtvaardigheid, en je emotionele gevoeligheid die potentieel een hoge sensitiviteit in zich draagt.
Tevens vraagt het zich herhalende patroon om een doorbreking ervan, ten gunste van allereerst jouw eigen welzijn, gemoedsrust en ontwikkeling. Ik ga je mail laten bezinken, en dan kom ik er morgen in meer detail op terug. Wordt vervolgd dus!”
Daarop ontstond dit, op zich al leerzame, intermezzo per mail, in no-nonsense-stijl op elkaar aansluitend:
Antwoord terug
Cliënt: “Hahaha, ik vind het toch wel heel knap van je dat ik een lange mail ellende jouw kant op stuur, en dat je daar dan toch een positieve draai aan weet te geven. Maar het doorbreken van het patroon lijkt me een goed voornemen!”
Ik: “Haha, droog! Bedankt voor de waardering ;-). Je reactie brengt me gelijk bij het dubbel en dwars in je oren willen knopen van het volgende: mijn mail was geen kwestie van er ‘een positieve draai’ aan geven. Jawel, een positieve blik, maar hoofdzakelijk een gelaagde vorm van begrijpen van de elementen die in jou samenkomen op de momenten van irritatie en de weg die daaraan voorafgaat. Door die elementen te gaan waarnemen/herkennen, kun je ze identificeren. Als je ze hebt geïdentificeerd, kun je variatie aanbrengen in de mate van verbinding met die elementen. Er is heel veel moois in jou aanwezig.
Ik zou ook graag iets bij je checken. Ik meen te zien dat je de opsomming van je vermogens en kwaliteiten wat grappend wegwuift. Is dat herkenbaar voor je? Heb je een idee waarom dat gebeurt? Is dat niet juist wat je ten diepste wenst: ‘gezien worden’? Zou het ‘wegwuiven’ op zichzelf ook een patroon/automatisme zijn? En hoe zou je dat kunnen doorbreken?”
Cliënt: “Wegwuiven is zeker een automatisme van mij, voor iemand die graag wil dat haar capaciteiten gezien worden ben ik bijzonder slecht in complimenten aannemen en/of in de spotlight staan (ook omdat ik het zelf vaak helemaal nog niet goed genoeg vond). Maar dat was niet het (bewuste) doel van mijn reactie, ik vond/vind het werkelijk knap wat je uit mijn bericht haalt, juist omdat ik het als een grote opsomming van ellende zie (en ergens ook gezeur vind, of vind dat ik niet zo zou moeten denken/voelen etc., maar er gewoon normaal mee om zou moeten kunnen gaan). Wat dat betreft goed om te weten dat het als wegwuiven over kan komen. En dat ik er vast ook goed aan doe om iets aardiger tegen mezelf te zijn.
En ander nieuws, ik krijg net een mailtje binnen van een van mijn klanten met een compliment voor mijn werkzaamheden. Ik ga hem bedanken en aangeven dat ik het fijn vind om te horen!”
Richtinggevende elementen
Hierna volgde op haar ‘lange mail ellende’ alsnog mijn ‘wordt vervolgd’-mail. Daarin deelde ik met haar mijn tussen-de-ellende-door-lezing van haar ervaringen en verwoordingen, geordend in richtinggevende elementen, zoals vermogens, waarden, intenties, behoeften, emoties en afweren. In volgende sessies kunnen we daar nader bij stilstaan.
