Hallo,
Ik ben Tijn, en ik ben 14 jaar.
Ik ben uitgevallen op school. De reden daarvoor is dat ik niet goed functioneer in het onderwijs en dat leerkrachten mij niet begrijpen. Dit is omdat ik heel anders denk en functioneer in het onderwijs.
Het ging wel een keer redelijk goed met mij op school, dat was toen ik groep 7 en 8 in een jaar mocht doen. Eindelijk werd er een keer geluisterd, en dat werkte wel. En nu ben ik weer terug bij af.
En daarbij loopt het mijn hele schoolcarrière al zo. Daar word ik heel moe van en opstandig en boos. Maar ook verdrietig omdat ik nu dus thuis zit. En mijn vrienden moet missen.
Ik vind het belachelijk dat ik thuis zit en dat school er echt helemaal niets mee doet. Fuck school. Er worden wel gesprekken gepland die ik dan moet voeren wat in hun voordeel is en waar hun de keuzes al lang van gemaakt hebben. Waardoor er dus weer niet geluisterd of gedaan wordt wat voor mij goed is. DUS
Ik ben er nu helemaal klaar mee en heb er weinig behoefte aan om terug te gaan naar school. Omdat het niet verandert. En ze zeggen dat er heel veel gebeurt en dat er veel verandert maar er gebeurt niets. Leerkrachten snappen er niks van en daar ben ik de dupe van. En nu zit ik thuis. En om precies te zijn eigenlijk al veel te lang.
Doordat leerkrachten mij niet begrijpen is mijn zelfvertrouwen bijna volledig weg. Ik voel me verveeld, en ik ben boos. Boos omdat er niets geregeld wordt.
Ik ga twee keer in de week, omdat ik dat samen met mama geregeld heb, naar een GGZ-instelling. Ik zit daar nu omdat ik uitgevallen ben in het schoolse onderwijs. En niet omdat ik gek ben. Want zo voelt het ondertussen wel. En daar baal ik heel erg van want nu voel ik me nog minder begrepen, en ik begin mezelf bijna DOM te noemen.
Terwijl ik voor veel mensen op een heel ander niveau denk dan heel veel andere kinderen en zelfs volwassenen, die mij hierin eigenlijk zouden moeten helpen. Wat moet er nu nog gebeuren voordat WIJ gehoord, en vooral gezien gaan worden, dat vraag ik me echt af.
Groetjes Tijn ☹
Ik ga dit artikel aan mijn 13 jarige zoon laten lezen. Weet hij dat hij er niet alleen in staat. Hij is (nog) geen thuiszitter, maar voelt zich allerminst begrepen.
Tijn heeft precies dezelfde uitstraling als mijn zoon… misschien dat ik daarom zo empathisch hart naar dit verhaal en Tijn heb.
Hai Tijn!
Lastig is het als je zo buiten de boot valt. En wat ontzettend ruk dat de leraren het niet begrijpen. Ik ben zelf ook hoogbegaafd en snap wat je bedoelt.
[Admin: deel reactie verwijderd i.v.m. reclame]
Ik hoop voor je dat het hoe dan ook goed komt!
Veel liefs,
Puck Bakker
Hallo Tijn,
Ik vind het heel dapper dat je je verhaal zo open wilt delen. Ik wil je vertellen dat je (helaas) niet de enige bent die hiermee worstelt.
Iedere keer ben je anders, wil je iets anders dan anderen, en ook als je hulp nodig hebt heb je andere hulp nodig dan anderen. Hulp die ze je blijkbaar niet kunnen bieden. Omdat je iets anders nodig hebt. En dan ga ik ook denken dat ik gek ben. Raar ben. Verkeerd ben. Want als dat wat jij nodig hebt er niet is, of dat wat jij denkt niet wordt begrepen of erkend, is de meest logische conclusie die je kunt trekken dat het aan jou ligt.
Gelukkig is dat niet zo. Jij behoort waarschijnlijk tot een heel klein percentage mensen dat op een speciale manier denkt en functioneert. Een manier die andere en moeilijkere capaciteiten vraagt, die andere personen niet bezitten. Daarom kunnen zij jou ook niet begrijpen of helpen.
Zelf ben ik ook in de GGZ terecht gekomen. Ook hier ben ik uiteindelijk vastgelopen. Ook hier zei niemand me meer te kunnen helpen.
Godzijdank heb ik een uitweg gevonden en kan ik mezelf en mijn leven staande houden, maar elke dag is een strijd. Ik ben hard op zoek naar iets wat ik leuk vind om te doen en wat ook mijn behoefte aan uitdaging voldoet. Want eigenlijk vind ik leren heel leuk. Maar alleen als ik echt moet leren. Moet nadenken hoe iets in elkaar zit. Me moet afvragen hoe iets zit of waarom iets zo is. En niet wanneer ik gewoon informatie moet opnemen en opslaan, terwijl ik direct weet dat het klopt.
Als je zelf je zo slecht voelt wil je het liefst hulp van anderen. Het is dan ook heel erg dat we geen passende hulp kunnen krijgen. Je zegt het heel mooi: het is nodig dat we gehoord worden. Maar ook dat het verder gaat. Dat er mensen komen die ons kunnen helpen. Dingen komen die ons kunnen helpen. Een leuke uitdaging. Passende activiteiten en onderwijs.
Ik wens je heel veel succes in de hele tocht die je hebt te gaan.
Ha Tijn!
Je verhaal is al een hele tijd geleden in de wereld gekomen zie ik (november, 2020) dus ik hoop dat je ondertussen een mogelijkheid gevonden hebt om je verhaal om te kunnen zetten naar een actie voor de toekomst. Normaal gesproken reageer ik niet echt op dit soort berichten maar toch raakte het iets in mij waardoor ik het volgende met je wil delen want ik herken je verhaal uit vele andere jongens waar ik zelf dagelijks mee werk.
Er zijn stiekem enorm veel mensen in de wereld die zich ook zo voelen of gevoeld hebben. Ik spreek zelf met veel volwassenen die een plek willen opzetten waar mensen van alle leeftijden kunnen worden geraakt en geïnspireerd om iets ’te scheppen’ in de wereld doordat ze mogen zijn wie ze zijn en dat zo goed als mogelijk mogen benutten. Maar ook voor volwassenen die dit soort dingen willen doen is het lastig om een plek te veroveren binnen of buiten een school.
Ik wil je bij deze nog melden dat er mensen rondlopen die maar al te graag verder kijken en een stapje meer zetten JUIST omdat ze zichzelf ook afvragen wanneer er nu eens naar hun geluisterd wordt. Dat valt alleen niet mee, en daarom duurt ’t vaak langer.
Ik wens je een goede reis met het vertrouwen dat je het soms ook goed is om te laten zien hoe sterk je uiteindelijk bent. Geloof me, je komt nog op prachtige plekken terecht als je daar in blijft geloven (:
Groetjes,
Jorus