“Wat heeft Hoogbegaafd! voor mij betekend?” Dit is een vraag die in diverse groepen gesteld werd. Het zette mij aan het denken. Al bijna een jaar geleden werd ik lid van de groep ‘Hoogbegaafd! Ouders en begeleiders’. Hier werd ik lid van omdat ik als kampbegeleidster met hoogbegaafde kinderen in aanraking kom.

Echter bleek de verwachting in de groep anders, namelijk iets als ‘ouders en docenten’, ofzo. In ieder geval een actievere begeleider dan ik was, kon ik proeven. Toen ik aangaf veel te leren uit de verhalen, was dat voor een ander een reden minder over haar kind te delen. Dit vond ik eng – deze sfeer wilde ik niet! Ik besloot uit de groep te stappen, want ik leek meer schade te doen dan ik goed deed. Ik keek verder en werd lid van diverse groepen. Gelukkig vond ik toen een plek waar ik meer thuis was: Hoogbegaafd! Jongvolwassenen. Hoewel ik me de eerste online gesprekken niet goed herinner, herinner ik me wel iedere borrel nog. De eerste was in Rotterdam, een spelletjesborrel. Ik vond het eng, maar omdat een meisje dat uit Groningen kwam gevraagd had of ze bij mij, wonend in Utrecht, kon blijven logeren (en ik ‘ja’ antwoordde), kon ik me niet meer terugtrekken. Enthousiast ging ik op weg. Gespannen zat ik binnen op de bank. Vol verwachting klopte mijn hart. De rest stroomde binnen en al snel waren we compleet. Een gezellige avond volgde, de eerste van velen. Zelf heb ik het genoegen gehad meerdere borrels te organiseren, waar vanuit ook een vaste kern ontstaan is. Er hebben al logeerpartijen plaatsgevonden en lief en leed wordt via Whatsapp gedeeld. Ik heb nu vrienden in Breda, Den Haag, Helmond en Utrecht. Ik heb zelfs in Berlijn iemand opgezocht die ik dankzij deze groep heb leren kennen. En hoe voelt dit, hoe ervaar ik deze vriendschappen? Amazing. Ik merk dat ik begrepen word. Mijn irreële angsten worden serieus genomen. Ik merk dat ik dom mag zijn, en anderen met mij. Zoals gezegd delen we lief en leed. Ik voel passie, ademruimte, verbondenheid en liefde. Ik voel voldoening. Ik voel me thuis.