Panellid
Ondanks en dankzij hoogbegaafd zijn, heb ik Gezondheidswetenschappen gestudeerd en ben daarin ook gepromoveerd. Ik zeg ‘ondanks en dankzij’, want deze studies gingen mij, over het geheel genomen, gemakkelijk af en ook het doen van onderzoek en schrijven van mijn proefschrift was vooral heel leuk, maar dat relateerde ik niet aan ‘hoogbegaafd zijn’. Ondanks wat ik op academisch niveau had gepresteerd, bleven mijn zelfwaardering en zelfvertrouwen bijzonder laag. Dit hing samen met het feit dat ik al jaren onder behandeling was geweest wegens een vitale depressie. In mijn geval was het dus zo dat ik met een depressie en hoogbegaafdheid blijkbaar wel kon ‘studeren’.
Hoogbegaafd zijn heeft voordelen, maar vormt ook een risicofactor. Zo ben ik dat nu gaan zien. Hoe dan? Wanneer je bij geen enkele Adverse Childhood Experience-vraag een vinkje kunt zetten, je gesteund wordt door ouders en naaste omgeving en een peer group van hoogbegaafden hebt, dan kun je je mogelijk optimaal ontwikkelen. Dat aan al die voorwaarden wordt voldaan, zal echter vrij zeldzaam zijn. Heel veel hoogbegaafden ontwikkelen zich suboptimaal tot disfunctioneel, of zelfs zelfdestructief. En veelal wordt de diepte van de problematiek juist door het hoogbegaafd zijn alleen maar vergroot, doordat je door de (veel) hogere capaciteiten en creativiteit veel langer kunt compenseren.
Zo is het mij ook vergaan. Ik moet zeker vijf (of meer) vinkjes zetten bij mijn ACE-score, wat erin resulteerde dat ik een ontwricht hechtingspatroon ontwikkelde. Heel kort gezegd houdt dit in: geen veiligheid bij mijzelf én geen veiligheid bij anderen vinden. Wanneer je dan ook nog eens geen aansluiting bij leeftijdsgenoten, snap je dat dit versterkend werkt op de toch al aanwezige problematiek. Dit alles gaan inzien, herkennen, erkennen en eruit los komen, is een lastig en langdurig proces, waar heel vaak een ‘redelijk maatschappelijk functioneren’ en de noodzaak om ernaar te kijken, vermindert of zelfs wegneemt.
Tegenover dit vergrote risico staat echter dat je als hoogbegaafde in principe zoveel in je mars hebt! Wanneer het besef doordringt dat er toch meer in het leven mogelijk is, dat er meer te genieten valt, dat je eigenlijk wat anders wil in en met je leven, dan kun je zelf op zoek gaan! Toen ik in 2020 ontdekte dat ik hoogbegaafd ben, opende dit een heel nieuwe weg naar zelfontdekking en zelfverwerkelijking.
Nadat ik al vrij snel veel positiever in het leven was komen te staan, vormde het besef en gaan accepteren hoogbegaafd te zijn, een gigantische katalysator in mijn helingsproces. Nieuwsgierigheid, leergierigheid, het krijgen van een peer group en zelferkenning maakten dat er een nieuwe wereld open ging. Zelfstudie over trauma en hoe dit te helen, vanuit allerlei perspectieven, in combinatie met het omarmen van hoogbegaafdheid, maakten dat ik mijn ontstaansgeschiedenis kon reconstrueren en begrijpen. Hiermee ging ik ook het levensverhaal dat ik mijzelf vertelde corrigeren, wat enorme gevolgen had voor de perceptie van mijzelf en de duiding van gebeurtenissen.
Ik ben nog steeds in ontwikkeling, want er is nog meer te helen en te corrigeren. Maar inmiddels ben ik zelf Post Traumatische Groei-practitioner en help ik anderen om hun weg naar hun ware zelf te vinden en te gaan bewandelen.
Als hoogbegaafde heb je absoluut de capaciteiten om echt zelf de regie over je leven in handen te krijgen, te nemen en te houden en echt gelukkig te zijn. Omarm je hoogbegaafdheid en zet het in voor je eigen heling, al dan niet met hulp en begeleiding. Dus ga via gelukkig hoogbegaafd, naar hoogbegaafd en gelukkig!