Sinds mijn zesde speel ik al schaak. Noem het stereotiep, maar het was voor mij een uitlaatklep voor mijn brein waar het onderwijs die niet kon bieden. Ik heb tot mijn veertiende getraind bij de juniorendivisie van de lokale schaakclub. Hierna betrad ik de seniorendivisie. Een ander stereotype aangaande het schaakspel toonde zich daar ook: mijn tegenstanders waren vooral heren op leeftijd, en ik zat daar als veertienjarige een beetje ongemakkelijk tussen. Tijdens een van mijn éérste wedstrijden sloeg ik de dame van mijn tegenstander van het bord. Toen mijn schaakmentor kwam kijken wat er voor commotie was, greep ik de [...]

Het plantje wilde omhoog groeien ... Mensen verschillen niet zoveel van de natuur om ons heen als we vaak denken. In dit geval pik ik de plant (of boom) eruit. Ook mensen kunnen scheefgroeien, net als een plant die de zon opzoekt. Over die scheefgroei heb ik de laatste tijd wat inzichten verkregen die ik graag wil delen. De hoofdreden dat ik mezelf nooit als hoogbegaafde zag, is dat ik nooit een hoogvlieger ben geweest. Hoogbegaafden, dat zijn toch van die mensen die heel snel gaan studeren en dan minstens drie verschillende bullen halen? Vervolgens een rijk en succesvol leven hebben [...]

Gedurende mijn hele leven zijn er, om mij te omschrijven, woorden gebruikt als apart, raar, een kluizenaar, anders, te gevoelig en irritant. Dat laatste omdat ik blijf doorvragen en/of omdat ik het regelmatig bij het rechte eind blijk te hebben. Dat klinkt wellicht arrogant, maar zal voor veel hoogbegaafden herkenbaar zijn. Ook zijn er woorden gebruikt als bijzonder, te open, te eerlijk, te bijdehand, en als ik geluk had, wijs en puur. Mijn moeder gaf me in ieder geval (onbewust) vertrouwen mee door aan anderen te vertellen: 'die loopt niet in zeven sloten tegelijk'. Vroeger en nu nog steeds kunnen mensen [...]

Ik beschrijf mezelf vaak als een clean freak – in smoezelige, rommelige of smerige omgevingen kan ik me niet comfortabel voelen. Als ik in een dergelijke omgeving word geplaatst, is mijn eerste ingeving om het eventjes allemaal aan te pakken. Mouwen opgestroopt, hoezo permanente luiheid? Er is alle tijd voor een dag lang bankhangen – als het eerst maar schoon is. Ik besef me dat ik hier niet de enige in ben. Niet alleen vanwege mijn moeder, wiens irritatie jegens de rommeligheid van haar wederhelft boekdelen schrijft, maar ook vanwege de vele verhalen van mensen die net als ik niet kunnen [...]

Ik heb dus wat herkansingen na het einde van dit eerste schooljaar. Schrikken was dat even, want ik kan dit immers toch wel aan? Politieke wetenschappen is wat ik al vanaf na mijn middelbare school wil studeren, net zoals m'n papa in de jaren '70/'80, die zijn Bachelor in de politieke wetenschappen deed en zijn Master in de sociologie. M'n grote voorbeeld. Het heeft dan even geduurd, met tussendoor wat afhakingen en een saaie, onafgemaakte studie op het HBO, maar ik zit nu toch eindelijk aan de universiteit, waar ik dacht m'n ei kwijt te kunnen. Vol enthousiasme begin ik aan [...]

“Want je hebt maar één iemand nodig die je optilt en laat zweven boven het alledaagse rumoer. Iemand die je ziet. Niet om wat je bent, maar om wat je eventueel zou kunnen. Dat gun ik alle leerlingen. Dat de rest van de wereld een chaotische klerezooi is, ontdekken ze vanzelf wel.” Roos Schlikker, schrijfster, in Het Parool Pakkend beschreven: "iemand die je optilt en laat zweven boven het alledaagse rumoer. Iemand die je ziet." Ja, dat iemand je ziet is oh zo doordringend. Het is je eigen massa op verlichtende wijze van betekenis doorvoelen. Een beetje geïrriteerd schrijf ik het woord [...]