Vanochtend een geweldige sessie gehad met een nieuwe cliënte. Ik wil haar wijsheid met je delen, omdat die voor mij bijzonder herkenbaar en verhelderend was en misschien geldt dat ook voor jou. Het gaf me zoveel energie dat dit blog zichzelf schreef. Daar gaan we!
Cliënte is gescheiden van haar man met wie ze twee kinderen heeft. Ze heeft haar baan en een groot deel van haar vriendenkring verloren, en ervaart al drie jaar meer te overleven dan te leven. Haar verlangen is om weer meer innerlijke vreugde te ervaren. Het licht te zijn zoals ze dat zo goed kent, maar naar haar ervaring kwijt is geraakt.
Deze vrouw heeft al veel persoonlijk uitzoekwerk gedaan. Geleerd, ontwikkeld, begrepen, losgelaten, veranderd en bevrijd. Nu is ze op een punt gekomen dat de voorheen bruikbare lessen opnieuw met elkaar botsen. Om verdieping vragen. Nuance, meer finesse en een nieuwe toepassing in een nieuwe context.
Ze begon te vertellen. In beeldmetaforen die ze zichzelf had aangeleerd om aan anderen over te brengen wat ze van binnen beleefde. Over hoe haar innerlijke leeuw sinds lange tijd op de voorgrond heeft gestaan. De vechter, de strijder, de rationalist, de oplossingsgerichte doener. En hoe haar innerlijke hertje daaronder leed. Hoe het niet tevoorschijn durfde te komen met haar verdriet, de teerhartigheid en fijngevoeligheid die het hertje zo eigen zijn. Dat het hertje wegvluchtte voor de ‘niet lullen, maar poetsen’-mentaliteit van de leeuw.
De afgelopen jaren heeft het hertje tevoorschijn mogen komen. Het hertje kreeg de rust, de stilte, de aandacht en de ruimte om de weggedrukte gevoelens toe te laten. En wat deed dat het hertje goed! Het mócht huilen. Het hoefde niet gesust te worden met een goedbedoelde tissue. Het verdriet bleek een nieuwe bron van wijsheid.
Inmiddels is de leeuw echter pislink door het gebrek aan aandacht voor hem/haar. Waar is zijn plek, waar zijn de resultaten van zijn harde werk? Waar is de power? Ik schreef bewust ‘echter’, want in de belevingswereld van deze vrouw stonden ze lijnrecht tegenover elkaar, als leeuw en hertje. Ze wíst dat ze konden gaan samenwerken, maar hoe??
Luisterend naar haar verhaal, adopteerde ik haar taal. Ondertussen zacht aanwezig bij mijn eigen innerlijke stemmen die zich ongeduldig, ongerust en onbesuisd afvroegen ‘heb je deze vrouw wel iets te bieden, wat ga je hiermee doen?’. Ruimte geven, ruimte geven. Helder, kalm en open aanwezig blijven en dat haar werk laten doen.
“Zullen we even doorgaan in deze metaforen?”
“Ja, dat is goed.”
Op de flip-over tekende ik een niet nader ingevuld of geduid rondje. Van daaruit in groene stralen het hertje, in de pure energieën (natuurlijke vermogens) en de diverse vertalingen in relatie tot de omgeving. Toen in blauw, de leeuw, in optima forma en gefrustreerde versie. Terwijl deze zon zich ontvouwde, die we al grinnikend zowel waarachtig als ‘cheesy’ vonden, roerde zich een derde energie. De stralende energie van de danser, het blije, onbezorgde kind, speels, spontaan, enthousiast, onstuimig en onbegrensd vrij. Die bracht het licht! Het hertje huilde ontroerde tranen bij het zien van de danser, wat was zij gemist!
Ze voelde ze alle drie in hun pure krachten; de leeuw, het hertje en de danser. Ze vertelde hoe ze hen thuis ervaart. In de week dat haar kinderen bij haar zijn, staat de leeuw op de voorgrond: een mengeling van georganiseerde daadkracht en ongeduldige afwijzing. In de week dat de kinderen bij haar man zijn, komt het hertje tevoorschijn, zich overmatig lamlendig en ontroostbaar voelend. En heel af en toe piept de danser er vluchtig maar onmiskenbaar doorheen: dan wordt er letterlijk gedanst, gespeeld, geplaagd, gezongen en achternagezeten. Helaas, zei ze, duurt dat maar kort. Ik heb er dan snel weer genoeg van, geen zin meer in. Mijn leeuw steekt er een stokje voor.
“Hoe speelt identificatie hier een rol? Zullen we daar even naar kijken?”
“Ja, ja oké.”
Identificatie als proces van herkenning van de subtiliteiten van de diverse energieën/vermogens. Wanneer is de leeuw ‘in vorm’? En wanneer niet of minder? En hoe zit dat voor het hertje en de danser? Hoe zien zij eruit als ze moeiteloos stromen, zonder tegenkracht? In welke gedachten en gevoelens laten ze zich horen en kennen?
Als gevoelde, inzichtvolle betekenis van het hertje formuleerde ze bedachtzaam: wijsheid, openheid, vrede. Voor de leeuw kwam er in kraakheldere taal: ‘sterk’, wat we pureerden tot kracht, stabiliteit en visionairiteit. En met luchtige pretoogjes kwam de danser tot: energie, straling en vreugde.
Ondertussen, op de achtergrond, in mijn achtergrond, begreep ik mezelf opnieuw, vanuit de drie-eenheid van leeuw, hertje, danser. De leeuw gaf enige richting, vatte samen, verduidelijkte en maakte keuzes. Het hertje was stil, keek en luisterde aandachtig, doorvoelde. De danser bewoog, maakte grappen en begon als vanzelf breeduit te lachen.
Identificatie als beoefening en bestudering van het inzicht dat je niet kunt zijn wat je waarneemt. De mentaal-emotionele versluiering van dat wat puur aanwezig is. Een verticale kriebellijn op het flip-overvel, langs de pure vermogens en de doorvertaalde verschijningsvormen van leeuw, hertje en danser.
Terwijl ze nadacht, keek ze regelmatig naar rechts, naar het raam van de coachingsruimte waar licht doorheen scheen en het tot halverwege reikende plakplastic de intimiteit faciliteerde. Ze begint te lachen. In haar nieuwe huis na de scheiding hangt plakplastic, een betaalbare oplossing in afwachting van budget voor regelbare luxaflex. Een reeds door de leeuw uitgedacht plan.
Dat verdomde plakplastic blijkt nu echter al maanden niet te willen blijven plakken. Het druipt slapjes naar beneden. De leeuw blijft het verwoed terug plakken. De buren hebben hetzelfde plakplastic en bij hen blijft hen wel plakken!
“Er valt nu zoveel op zijn plek”, zegt ze.
We praten over hoe de leeuw, het hertje en de danser subtiel worden versluierd. Bij tijd en wijle worden afgewezen, waarna ze ondergronds gaan brullen, schuchter wegduiken of de rebellie opzoeken.
En ze kijkt. Ze beziet het plakplastic. En ze begrijpt wat het loslatende plakplastic in haar huis haar wil vertellen; een les om haar leeuw, hertje en danser los te laten bewegen en de innerlijke versluiering te gaan doorzien. Het betekent voor haar ook een signaal van haar overleden vader waarmee hij haar de juiste richting in wijst. Om te blijven ontdekken waar ze hen onderdrukt, en met welke aspecten van hen ze zich duurzaam wil verenigen. Is ze de stoïcijns doorbijtende leeuw, het angstvallige hertje, de provocerende ongeleide danser? Of is ze de wijsheid, de kracht, de vreugde?
“En wie bevindt zich eigenlijk in dat middelste rondje, het hart van de zon?”
Ze ging weg en voelde weer hoop. En ik? Ja, ik stond bij haar en keek naar haar. Is er iets mooiers dan zo min mogelijk doen met zulk mooi effect? Ik voelde mijn eigen leeuw, hertje en danser al hun pure energie geven, gestroomlijnd met elkaar samenwerken in een mix van overtuiging, zachtheid en losbandigheid.
Deze cliënte gaf me met haar metaforen een vocabulaire van waaruit ik verhelderend kon bezien op mijn inbreng als begeleider, vandaag en volgende keren. ‘Hoe verstevigend handig’ denkt de leeuw. ‘Hoe ontroerend eenvoudig’ weet het hertje. En ‘hoe fantastisch creatief’ zingt de danser.
En dan komen alle leeuwen, hertjes en dansers voorbij die ik ken en heb gekend. De geïnspireerde blik werpt een vereenvoudigd, doch niet versimpeld, licht op de (voorbije) werkelijkheid, de vele interacties en relaties waaraan mijn leeuw, hertje en danser al hebben deelgenomen. De krachtige leeuw houdt van het tere hertje en de dolle danser, en zet zich ter plekke vastberaden in om hen te leiden. Het hertje hield al van de leeuw en de danser, en zal haar ruimte met hen blijven delen en koesteren.
En de danser? Die proest het uit om zoveel serieuze taal, omarmt hen met volle teugen en grinnikt: we zien wel!
