Vaak ervaar ik het leven als complex omdat veel termen waar ik een absolute betekenis aan heb gegeven, bij nader inzien vaak niet absoluut zijn. Het leven lijkt in veel verschillende situaties een andere betekenis van die termen te vragen. Bewust zijn van dit proces vergt discipline, zeker wanneer de drukte der maatschappij weer de kop op steekt.
Een specifiek voorbeeld dat ik eruit wil halen is ‘willen’, omdat het relevant is met betrekking tot de mentale toestand waarin ik momenteel verkeer. Zoals ik het ervaar, zorgt willen ervoor dat er een tijdsinterval ontstaat waar angst een kans krijgt te bestaan. Daarom dacht ik voorheen dat willen één van de bronnen was die mijn leven ten allen tijde, dus absoluut, stroef liet verlopen. Het leek immers zo te zijn, dat willen onvrede over de huidige situatie inhield en dat willen dus synoniem was voor vluchten. Deels was dat ook zo, maar de laatste tijd ervaar ik dat willen soms verre van absoluut blijkt te zijn. Want komt willen altijd van dezelfde locatie, namelijk de onvrede van het ego? Of bestaat er een vorm van willen zonder destructieve werking die tegelijkertijd naast tevredenheid kan bestaan? Of bestaat er willen dat voortkomt uit een collectief bewustzijn, oftewel een energetisch willen dat het willen van een individu stuurt, zonder dat het individu van dit proces bewust hoeft te zijn?
Steeds vaker splits ik zelf-geïnterpreteerde ‘absolute’ terminologie op in delen zodat de verschillende betekenissen zichtbaar worden. Hoe bewuster ik word, hoe meer ik besef dat een woord, een gedachte of een actie uit verschillende bakstenen met allerlei verschillende betekenissen kan bestaan. Wanneer ik die betekenissen weet te doorgronden zal de muur die van die bakstenen wordt gebouwd, doorzichtig zijn. Deze muur zal mijn zicht op het leven niet belemmeren. Maar de drukte der maatschappij waar ik zojuist al over sprak, maakt dat ik betekenissen nagaan makkelijk vergeet, én dat zorgt ervoor dat ik tegen een muur opkijk waar ik niet doorheen kan zien.
