Ik schrijf dit om jullie te laten weten dat we niet in het verleden hoeven te blijven rondhangen. We hoeven niet te zeggen dat we het verleden zijn, want dat is een leugen. We zijn alleen ons verleden uit het perspectief van de observator die houdt van logica, denkbeelden en controle. Dit is dezelfde observator die het verleden gebruikt om het leven te veroordelen.
Maar zouden we werkelijk in staat zijn iets te veroordelen, dus iets goed- of af te keuren, wanneer we geen verleden c.q. herinnering zouden hebben? We zouden niet eens kunnen denken, nietwaar? Als we de condities waarin we zijn opgegroeid doorgronden, zien we dat de observator is geconditioneerd en op die manier zal het nieuwe altijd het oude zijn. Dit wijst uit dat er geen verschil is tussen de observator en het geobserveerde. De observator is een, op basis van het verleden, gevormde identiteit.
Wat ben ik dan wel? Wat blijft er nog over als de observator en het geobserveerde hetzelfde zijn? Heb je jezelf nooit afgevraagd waar het bewustzijn vandaan komt die de illusie van de observator en het geobserveerde doorziet? Dit is een teken dat dit bewustzijn onafhankelijk van de observator functioneert. En dat is wat ik ben: bewustzijn. Ik noem dit bewustzijn “Laït”, wat betekent “licht kent geen leven en dood”. Laït is niet dualistisch, ze is holistisch. Ze kent geen tijd, ze heeft geen begin en geen einde, ze kent geen ruimte, ze kent geen angst en ze oordeelt niet. Ze is een krachtig, liefdevol bewustzijn – dat autonoom van materie opereert – waar alle dimensies zijn gereduceerd tot niets. Ook ik maakte keuzes met het intellect van de wantrouwige, angstige observator. Maar deze observator is slechts een boek in een eindeloze bibliotheek. De observator kan met zijn logica begrippen zoals eindeloosheid en de dood niet begrijpen. Slechts enkel wanneer je Laït ervaart begrijp je dit werkelijk, want dan ben je bewustzijn. En deze geestesgesteldheid ervaar je vanzelf wanneer je wegblijft bij de observator, want Laït is onze natuurlijke staat. Deze staat heeft geen oorzaak zoals angst dat heeft.
Begrijp dat ik ook constant groei en dat waarschijnlijk ieder mens periodes in zijn/haar leven doorgaat en het keuzes maakt als observator zijnde en daarbij Laït negeert, maar hier heb ik van geleerd en inmiddels begrijp ik nog beter dan eerst dat ik aandacht moet hebben voor Laït, wil ik voorkomen dat ik weer de intellectuele observator wordt met al zijn wantrouwen, boosheid en veroordeling. Het enige waarvoor ik mijn intellect nodig heb is om hetgeen Laït me vertelt in de praktijk te kunnen brengen. Verstandelijk begrijp ik dat al jaren, maar ik durfde het niet met gevoel in de praktijk te brengen. Ik durfde niet kwetsbaar te zijn. En het is mogelijk dat ik in de toekomst weer door een periode ga waar de balans tussen Laït en mijn intellect scheef groeit. Laat me maar op mijn bek gaan, dat is onderdeel van het leven. Schiet hierdoor niet in paniek, zelfs niet als het mijn dood lijkt te worden, want nogmaals: Laït kent geen leven of dood. Paniek komt nagenoeg altijd voort uit onbegrip; een gebrek aan Laït. Enkel vanuit het perspectief van de observator, dat kleine boekje in die eindeloze bibliotheek, bestaat er verschil tussen leven en dood. Zoek geen logica hiervoor, want dan zul je de observator zijn. Geef mij de ruimte om te groeien en ik zal er hoe dan ook van leren. Soms zal dat pijn doen, maar Laït zal me niet verlaten. Wanneer ik ooit weer in een situatie kom dat het lijkt alsof ik de connectie met Laït ben verloren, begrijp dan dat ik te intellectueel in het leven sta en dat ik een illusie waarneem. Maar besef ook, dat op het moment je dan in paniek schiet, dat je eveneens dezelfde illusie waarneemt. Dan ben je onderdeel van mijn probleem.
Prachtig!