Om met de deur in huis te vallen: ik ben geen blogger, schrijver, of essayist.
Wel heb ik vaak een uitgesproken doordachte mening over alle facetten van leven, of dit nu alledaagse zaken zijn, filosofische materie of politiek.
Jarenlang heb ik dagboeken volgeschreven met mijn visie op de wereld, een heleboel waaroms en evenveel daaroms.
Antwoorden op al deze vragen komen binnen op onverwachte momenten, je zou ze inzichten kunnen noemen.
Voor mij voelen antwoorden aan als meer dan een inzicht, het is allesomvattend en verlicht mijn brein van een brok steen die langzaam is ontstaan door ophoping van overpeinzingen, de uitzonderingen daarbuiten gelaten zoals vluchtige gedachtes die in korte windvlaagjes door mij heen waaien met bijbehorende antwoorden.
Denken is voor mij een automatisme die vanzelf gaat zodra iets mijn fascinatie heeft gewekt.
Het onderwerp waarover ik nadenk is divers met vele zijtakken naar andere subonderdelen van het onderwerp, en de vorm van mijn gedachtes zie ik in beeld.
Meestal denk ik over drie of zes onderwerpen tegelijk na met tussensprongen naar de verschillende onderwerpen. Zo schijn ik mezelf ook zo verbaal te uiten wanneer ik ergens enthousiast over ben.
Hier komt zo’n zijtak:
Nomaal gesproken stotter ik.
Wanneer ik me op mijn gemak voel praat ik vloeiend net als ieder ander. Als er iets geks gebeurt wanneer ik me op mijn gemak voel en iets van voor mij grote waarde probeer te vertellen, dan stotter ik ook.
Als ik enthousiast ben en de spanning vergeet ratel ik aan een stuk door met alle zijtakken eraan en ertussen.
De tussensprongen heb ik dan al expres eruit gelaten om het absorptievermogen van het aantal WPMs (WoordPerMinuut) van de luisteraar niet nog meer te uit te rekken.
Kort samengevat ben ik niet meer te volgen.
Dan slaat de spanning toe omdat ik mijn meerderdimensionale verhaal in stukjes moet knippen, dit omdat mensen per onderdeel kunnen gaan vragen welk gedeelte ze niet begrijpen of volgen.
In zo’n situatie begin ik te stotteren. Vaak lukt het om het zonder gestotter uit te leggen, soms gaat dit wat moeizamer al naar gelang het ongeduld dat in mij zit en me parten speelt bij de informatieoverdracht.
Goed, dan verlaat ik nu dit zijtakje en ga terug naar mijn uitgesproken mening, want dat was waar ik mee begon.
Mijn fascinatie is zelfreflectie, zowel bij mezelf als bij anderen.
Veel van mijn schrijfsels zijn lapjes introspectie belichaamd in woord, waarvan het mezelf afvragen een groot bestanddeel is.
Bloggen vergt openheid naar de wereld toe.
Ik ga er vanuit dat ik niks weet, dat is mijn openheid naar de ander toe.
Vertel mij wat ik niet weet en wat ik wel weet zal ik met een ander perspectief proberen te benaderen en resoneren.
Dit is naar mijn mening geen blog, brief, verhaal of essay, wat het wel is weet ik niet.
En ik moet zeggen dat ik het niet-weten mij ook erg gelukkig kan maken op sommige gebieden omdat dit weer nieuwe fascinaties opwekt om over na te denken.
